به گزارش قدس آنلاین به نقل از مشاور رسانه‌ای، جدیدترین آثار میرمولا ثریا هنرمند نوگرا با عنوان «میخ و سنجاق» از ۱۳ تا ۱۵ تیر ماه ۱۴۰۳ در قالب رویداد «حس ایران» و در مجموعه تاریخی کاخ موزه نیاوران به نمایش درآمد.

در این مجموعه آثار که شامل ۱۲ اثر است، میرمولا ثریا با ترکیب نمادهای معاصر با نقش‌مایه های کهن در دستبافته‌هایی با شکل‌شناسی نوین، نوع جدیدی از هنر معاصر ایرانی را در قالب چیدمانی مفهومی ارائه کرد. او در آثار خود با نمادپردازی میخ و سنجاق و ماهی، مخاطب را درگیر معانی عمیق زندگی معاصر می‌کند. در این آثار از طبقه بندی‌های سنتی هنر سرپیچی می‌کند و عناصری از هنر فرش، فرهنگ بصری معاصر و دغدغه اجتماعی را در یک بوم ترکیب می‌کند و این شیوه، ایده‌های ثابت مخاطب را در باب اینکه یک اثر هنری معاصر ایرانی «باید» چه باشد، به چالش می‌کشد.

ثریا در بخشی از استیتمنت نمایشگاه با عنوان «از آن خودسازی معاصریت» نوشته است: «آثار یادآوری شاعرانه‌ای است از اینکه در اقیانوس وسیع زندگی، همگی گاهی گرفتار می‌شویم، مشتاق آزادی و در عین حال یافتن معنا در مبارزه می شویم و از طریق این اسارت شاعرانه، رقص عمیق بقا و امیدی که ما را به پیش می‌راند، آشکار می‌شود.

برای میر مولا ثریا تنش میان سنت، معاصریت و تجربیات زیست اجتماعی، الهام‌بخش مواجهه او با فرش شده است. از یک سو کشف دوباره فرش در هنر میر مولا ثریا آن را به واسطه‌ای فرمی/مفهومی برای ایجاد ارتباط میان سنت و معاصریت بدل کرده است و از سوی دیگر به رسانه‌ای برای بیان دغدغه‌های فکری.»

وی پس از سال ها نوآوری در فرش ایران و فراآوردن هنر قالی به مرزهای معاصریت، این بار هنر معاصر را به مرزهای فرش کشانده است. میرمولا در این آثار زیبایی شناسی معاصر را به مرزهای زیبایی شناسی کهن ایرانی آورده و نحوه مواجهه مخاطبان با فرش ایرانی را متحول کرده است.

این هنرمند نوگرا با رویکردی معاصر و با تکیه ‌بر تجربیات خود به عنوان هنرمند حوزه Textile Art، شیوه‌ای نوین و متفاوت را در این هنر شناسایی کرده و جلوه‌ای معاصر از دستبافته های ایرانی را در آثارش به معرض تماشا می‌گذارد.

میرمولا ثریا هنرمند نقاش و طراح نوگرای فرش ایرانی است که آثار او در نقاط مختلف دنیا به نمایش گذاشته شده است. او سال‌های طولانی از زندگی‌اش را روی طراحی نقوش فرش و نمد صرف کرده و امروز در سطح بین‌المللی بیشتر از ایران شناخته شده است. عشق به این نقوش عرفانی و فلسفی موجود در دل این هنر را انگیزه خود می‌داند و معتقد است که احساس درونی وی او را به سمت و سوی این هنر جذاب و غوطه‌ور شدن در آن سوق می‌دهد.